Osada – miasteczko, dawniej miasto, założone na terenie należącej do Firlejów wsi Laskowice przez starostę kazimierskiego Piotra Firleja za zgodą Zygmunta I Starego na prawie magdeburskim w 1544 r. Okres świetności przypadał gdy prowadził tędy szlak komunikacyjny i handlowy z Lublina na północ. Na rzece Wieprz była przeprawa – bród do miejscowości Drążgów, obecnie jest tu most. Zespół kościelny datowany już od 1549 r. najpierw drewniany, dzisiaj murowany, jednonawowy, mimo wielokrotnych remontów zachował styl późnego baroku. Cały czas patronem świątyni jest św. Jan Chrzciciel. Obok znajduje się stylowa dzwonnica z dwoma współczesnymi dzwonami. Na placu przed kościołem pomnik – pamiątka koncentracji Wojska Polskiego i wizytacji Naczelnika Józefa Piłsudskiego przed Bitwą Warszawską – „cudem nad Wisłą” wojny 1920 r. Pomnik ufundowała miejscowa ludność w 10. rocznicę bitwy. Na uwagę zasługuje pomnik powstańców z 1863 r. poległych w Biwie pod Żyrzynem. Restrykcje carskie po powstaniu styczniowym i budowa nowych szlaków

komunikacyjnych Lublin – Warszawa i Kock – Dęblin to koniec świetności miasta. Ponowny rozwój to czasy budowy w niedalekich Puławach kombinatu Z.A. „Puławy”, który dał zatrudnienie mieszkańcom Baranowa. Dzisiaj jest to teren rolniczy znany z przetwórstwa owoców. Baranów leży szerokiej pradolinie rzeki Wieprz z wyższym północnym brzegiem. Tworzy ona tu liczne malownicze meandry i rozlewiska, starorzecza i mokradła pełne ryb. Naturalne formy krajobrazu, nie zniszczone działalnością człowieka to siedlisko dzikiej zwierzyny i ptactwa. Instytucjonalnie teren ten zaliczany jest do obszaru chronionego krajobrazu – „Pradoliny Wieprza”. Znaczna odległość trasy Lublin – Warszawa, biegnącej kilkanaście kilometrów na zachód, czyni ten teren atrakcyjnym dla tych, którzy chcą delektować się wypoczynkiem w kontakcie z przyrodą, w głuszy nadwieprzańskiego otoczenia.